Trail running in Madeira, part 2
Na mijn 32K op zondag was ik opgewonden toen ik maandagochtend zag hoe goed mijn lichaam al hersteld was. Het is verbazingwekkend om te zien dat als je je lichaam goed voedt en ook goed verzorgt, tot hoeveel je in staat bent.
Door wat persoonlijke stress liep het die week echter iets anders…
Stress is een no-go
Ik ga niet in detail treden over de oorzaak van mijn stijgende stressniveaus, maar ik kan je wel vertellen dat mijn energieniveau ineens superlaag was en ook de mentale weerbaarheid om zware sessies door te komen gewoon weg was…
Dus zocht ik naar een oplossing voor de oorzaak van mijn stress, en hoewel ik nog niet 100% stressvrij ben, voel ik letterlijk het verschil in mijn energieniveau en ook in mijn trainingsprestaties.
Run run runnnnn
Op vrijdag was het tijd om weer op pad te gaan en we deden een geweldige route van 20K startende in Machiko. De beklimming was zwaar en vooral dat vlak daarna de afdaling begon voor de tweede beklimming, maar verdomd die uitzichten vanaf daar.
Mijn vader rende achter me aan, maar hij kwam steeds dichterbij. Dus nam het wedstrijdgevoel de overhand en begonnen we elkaar een beetje te achtervolgen, waarbij we wat vlakkere stukken deden in een gemiddeld tempo van 5:10min/K. Oops…
Maar we namen ook ruim de tijd om van het uitzicht te genieten, want het was de moeite waard.
De dag erna werden we verrast met een geweldige zonsopgang, dus je weet wat ze zeggen: dan moet het wel een goede dag zijn.
En zo was het, althans voor mij. Mijn vader was nog steeds een beetje moe van de dag ervoor en ook met de hitte had hij problemen. Gelukkig ben ik een beetje gewend geraakt aan trainen in de hitte tijdens de zomer in Barcelona, maar toch was een verfrissende duik in de zee na deze training hard nodig.
De training zelf was een andere prachtige route, maar behoorlijk uitdagend met steile hellingen en afdalingen. Ik zou deze niet aanraden aan beginnende trailrunners ☺️
Daarna trakteerde we ons met enkele plaatselijke delicatesse ‘bola do caco’ (knoflookbrood) en wat gegrilde inktvis voor extra eiwitten. Na deze maaltijd hadden we weer genoeg energie om de zonsondergang vanaf Pico Ruivo te bekijken.
Wat is dan het probleem?
Ik krijg het gevoel dat er iets niet 100% in mijn lichaam zit. Ik hoop dat het geen ziekte is en gewoon een neveneffect van de stress waar ik eerder over schreef of gewoon wat pre-competitie stress…
Laten we komende zaterdag kijken. Nu eerst en vooral: zorgen dat ik deze tapering week overleef.
